ความรักที่ยิ่งใหญ่และสูญเสียไปจนนิรันด์

          

         "อยู่กับยาย..มาตั้งแต่เล็ก อยู่กับยาย..มาตั้งแต่เด็ก" (ยอดรัก สลักใจ) พอจะคุ้นๆท่อนเพลงนี้กันบ้างมั้ย เอ๊ะแล้วมันเกี่ยวกับ "ชีวิตความรัก" ได้อย่างไร งั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเนอะ!!

          ตามเนื้อเพลง สมัยเด๊กเด็ก เอาเป็นช่วงอายุ 1-5 ขวบละกัน ผมอยู่กับตาและยายนั่นล่ะ ไม่ใช่พ่อแม่ทิ้งนะ อย่าเข้าใจผิดเดี๋ยวพ่อแม่มาอ่านโดนเฉ่ง คือพ่อกับแม่ขายของอยู่ในตลาดสดออกไปตั้งแต่ตี 2-3 เลยต้องฝากตากับยายช่วยเลี้ยงเด็กน่ารักอย่างผม (มโน) กับน้องสาวอีกคน ส่วนใหญ่คุณตาจะดูแลซะมากกว่า คุณตาทำอาชีพถีบสามล้อรับจ้าง คุณยายทำขนมขาย  คุณตาจะดูแลผมกับน้องสาวด้วยความรักแบบชอบพาไปโชว์ที่นั่นที่นี่ ว่านี่หลานกูเว้ย (ขออภัยในคำหยาบเพิ่มอรรถรถ) แต่แปลกนะสถานที่พาไปเป็นวัดบ้าง (อาชีพเสริมมัคทายก) คิวสามล้อรับจ้างบ้าง ไม่รู้จะพาหลานไปโชว์พระหรือผี 5555

          ทุกเช้าประมาณซักเวลา 6.00 น. (6 โมงเช้า) คุณตาจะปลุกผมและน้องสาวให้ตื่นอาบน้ำ แล้วพาขึ้นสามล้อถีบไปยังตลาดสดเพื่อ....................พาเรา 2 คนไปทิ้งที่ร้านขายของพ่อกับแม่ แล้วตัวคุณตาเองก็ไปนั่งสภากาแฟกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน แม่บอกเอิ่มแล้วจะให้คุณตากับยายเลี้ยงให้ก่อนทำไม

          คุณตากับยาย รักและเลี้ยงดูผมกับน้องสาวเป็นอย่างดี (หลายชายและหลานสาวคนแรก) ทำกับข้าวที่แสนจะอร่อยให้กิน ไม่เคยตีไม่เคยด่าเลยนะ ทั้งที่คุณตากับยายปากร้ายด่าเก่งนะนี่ อิอินินทานิดๆ คุณตาเลี้ยงมาจนผมอายุเข้าประมาณ 5 ขวบเศษๆ

          การสูญเสียก็มาถึงจนได้ ก่อนคืนวันที่คุณตาเสียชีวิต คุณตาได้บอกกับแม่ผมว่าอยากกินไอติมไข่ปั่น และบะหมี่เกี๊ยวแห้ง แม่ก็เลยไปซื้อมาให้กิน แล้วก็เข้านอนปกติ เช้ามืดของวันที่ 30 พฤษภาคม 2530 แม่ก็พาเรา 2 คนมานอนห้องคุณตากับยายเป็นปกติ แต่วันนี้เอะใจว่าทำไมคุณตาไม่ตื่นมารับหลาน คุณตานอนตะแคงข้างหลับสนิท แม่ก็เลยไม่ปลุกแล้วก็ออกไปขายของตามปกติ พอสายๆเวลาที่คุณตาต้องตื่นไปสภากาแฟตอนเช้าก็ยังไม่ตื่นยายก็เลยไปปลุกก็ไม่มีวี่แววจะตื่นเลยลองเขย่าตัวดูปรากฎว่าคุณตาตัวเย็นและไม่มีลมหายใจอีกแล้ว คุณยายร้องไห้โฮๆๆๆ ซึ่งเรา 2 คน ตื่นขึ้นมาก็ยังไม่รู้เรื่องเพราะไม่เคยนอนข้างคนที่รักที่ได้หมดลมหายใจไปแล้ว แม่ก็กลับมาจากตลาด วินาทีนี้ทุกสิ่งในบ้านล้วนเกิดแต่ความโศกเศร้าที่ได้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่จากเราไปอย่างนิรันด์

          ผ่านมา 31 ปี ที่คุณตาได้จากพวกเราไป แต่ความรักที่คุณตามอบให้มีด่ามีตีมีสั่งสอน ทุกอย่างยังอยู่ในความทรงจำที่มิมีใครลืมเลือนได้ และจะเล่าเรื่องของคุณตาให้รุ่นลูกรุ่นหลานได้ฟังและคิดถึงบรรพบุรุษของพวกเค้าสืบต่อไป

         ด้วยรักและคิดถึง  คุณตา บุญส่ง  สมยาประเสริฐ